Zomaar, omdat ik hier blij van wordt.

Een opgestoken handje, een bloedserieus gezicht. 

Ik weet het, dit is goed mis!

Mijn auto, juist geparkeerd met 2 banden op het gras, wist ik eigenlijk gelijk al dat ik fout zat.

Beschaamd stap ik mijn auto uit, terwijl de politieagent mij verteld dat ik een bekeuring krijg.

Zijn gezichtje nog steeds even strak, 

zijn prachtige politie-uniform,

dat alles bij elkaar geeft mij een glimlach, maar ik laat het niet merken en speel het spel mee.

Oh nee... Een bekeuring! Hoeveel?

Ik mag het zelf weten, 

moet ook zelf mijn bekeuring uitschrijven. 

Maar wel gelijk betalen.

Oeps,  ik weet niet of ik wel geld in mijn portemonnee hebt. 

Gelukkig is de politieagent welwillend. 

Met zijn handje wijst hij in de richting van een huis, als het echt niet anders kan, mag ik het ook morgen betalen.

Ik kijk in mijn tas, 

ontdek een paar munten en schrijf mijn bekeuring uit.
De politieagent en zijn partner krijgen beide 50 cent in hun hand gedrukt. 

Gelukkig het was genoeg...

De politieagent verdwijnt,

speurend of hij nog meer bekeuringen kan uitdelen en ik ga snel mijn groenten ophalen bij de kraam van Puurdichtbij.

Terwijl ik mijn tasje met appels even in het gras leg, 

en meneer de agent al naar me zie kijken, 

hoop ik maar, dat ik niet nog een bekeuring krijg, maar gelukkig, dit keer is hij mij welgezind.

Zomaar een geluksmomentje, 

midden op de dag. 

Momenten die mij blij maken, 

waar ik nog dagen van kan genieten.

Liefs,
Willeke